Kochani, kontynuując temat stawiania granic, chciałam poruszyć kwestię najczęściej popełnianego błędu. Otóż bardzo często w chwili postawienia granicy, rozpoczynamy walkę o to, by ktoś ją uszanował i uznał. Musimy nauczyć się, że stawianie granic a uzyskanie akceptacji po drugiej stronie to dwie różne kwestie. Niestety, bardzo często wdajemy się w bezsensowną walkę, która pochłania naszą energię i powoduje, że czujemy frustrację i wiele innych trudnych emocji. Musimy zrozumieć, że nasza granica jest nasza i po prostu… nauczcie się ją stawiać. W momencie, gdy ją zamanifestujecie komuś, zostawcie to. Nie walczcie, gdy druga osoba nie umie jej zrozumieć. Być może potrzebny jest czas, by osoba zrozumiała. Nie walczcie o uprawomocnienie. Nie szukajcie na siłę zrozumienia, nie walczcie na argumenty. Pamiętajcie, że najważniejsze w stawianiu granic jest wyrażanie własnych wartości i zachowanie szacunku do siebie.

Jak stawiać granice?

Powiedz drugiej osobie, co myślisz i co czujesz, oraz dlaczego podejmujesz taką decyzję. Na spokojnie staraj się opowiedzieć „swoją historię”. W kolejnym kroku powiedz, że nie musi akceptować Twojej decyzji, ale by uszanowała Twoją granicę i wzięła pod uwagę Twoją perspektywę. Być może pojawi się wówczas dużo emocji, dlatego warto powiedzieć, że nie ma sensu ich eskalować. Możemy poprosić, by na spokojnie to sobie przemyślała i że za jakiś czas możecie wrócić do rozmowy. Pamiętajcie, nie tłumaczymy się. Nie wchodzimy w dyskusję na argumenty. Bardzo często druga strona może nalegać, że chce rozmawiać i wyjaśniać. Warto wówczas powiedzieć: „Rozumiem Twoje emocje. Ale właśnie one uniemożliwiają rozmowę… Wyciszmy się, a kiedy pojawi się dystans do sytuacji, wrócimy do rozmowy.”

Pozdrawiam Was serdecznie i życzę powodzenia w ćwiczeniu stawiania granic!